Beykozlu
New member
Tiyatro ve sinema oyuncusu Rasim Öztekin, geçirdiği kalp krizi niçiniyle 8 Mart’ta ömrünü kaybetmişti. 62 yaşında vefat eden Öztekin’in vefatı Türkiye’yi yasa boğmuştu. Esra Kazancıbaşı da 2021’e veda ederken eşini andı.
Kazancıbaşı hislerini paylaştığı bildiriyle lisana getirdi:
“2021 büyük bir imtihan yılıydı benim için. İçim titreyerek sevdiklerimi, bu hayatta beni en çok sevenleri kaybettim; Aşkımı ve oğlumu.
En epeyce korktuğum şeydi, sevdiğim adamı kaybetmek… Yalnız kalmak… Evvel Rasim’im, daha sonra oğlum Diego, bana büyük acı yaşatarak melek oldular.
İçim epeyce yandı, fazlaca ağladım, sabahlara kadar uyku tutmadı, fazlaca düşündüm. Çaresiz bir hasretle yaşamaya çabaladım. Yüreğimin derinliklerindeki sızı 50’li yaşlarda da aşk acısı çekilebileceğini öğretti bana.
2021’de en korktuğum şeyler başıma geldi. Üçümüzün uyuduğu yatak odasında yalnızlığın ve hasretin ayazında ruhum üşüdü. Hayallerimi, rotamı, gayemi kaybettim. Kolum kanadım kırıldı güya. 2021’de korka korka hiç bir şeyden korkmamak gerektiğini öğrendim.
“Ölüm” kelamını haber yazarken bile ağzıma almazdım. “yaşamını kaybetti”, “hayatını yitirdi” yazardım. Sevdiğim adamın kalbi gözlerimin önünde durunca korktuğum mevtin tobayanı yedim.
Aşık olduğum adamın başımı dayayıp uyuduğum göğsüne kalp masajı yapmaya, sevgiyle öptüğüm dudaklarına hayat öpücüğü vermeye çabaladım.
Mezarlığa gidemezdim. 2021’de sevdiğim adamın mezarı başında dua edip, çiçekler ektirdim. Ne vakit aşkımın yanına gidip onunla konuşsam, dertleşsem içim huzurla doldu. Mezarlıktan korkmamayı 50’li yaşlarda yaşadığım bu büyük acıyla öğrendim. Mevt, öldü sözünü kullanmayı da.
Oğlum Diego da kollarımda son nefesini verdi. Ihlamur ağacının altındaki ebedi yatağına gömülürken onu son kere kokladım, tüylerini okşadım.
bu biçimdesine acılı ve güç günlerimde ne kadar hayli dost, arkadaş biriktirdiği görüp memnun oldum. Sevgileriyle sarıp sarmaladılar beni. Yeni dostlar da kazandım matem günlerimde. Yaşadığım acıya duyarsız kalan, umursamaz davranan, telefonla ya da bildiriyle olsun bir başsağlığı dileğini bile esirgeyen kimilerini da çıkardım ömrümden. Telefonlarını sildim rehberimden. Kalbimde, beynimde paklık yaptım, hafifçeledim.
Hayatta yalnızca anın var olduğunu, bu yüzden şimdiyi gönlünce ve dolu dolu yaşamamız gerektiğini bir defa daha fark ettim. Aşkım ve oğlumla memnunlukla, sevgiyle, kahkahayla geçen her anımıza şükrettim.”
Kazancıbaşı hislerini paylaştığı bildiriyle lisana getirdi:
“2021 büyük bir imtihan yılıydı benim için. İçim titreyerek sevdiklerimi, bu hayatta beni en çok sevenleri kaybettim; Aşkımı ve oğlumu.
En epeyce korktuğum şeydi, sevdiğim adamı kaybetmek… Yalnız kalmak… Evvel Rasim’im, daha sonra oğlum Diego, bana büyük acı yaşatarak melek oldular.
İçim epeyce yandı, fazlaca ağladım, sabahlara kadar uyku tutmadı, fazlaca düşündüm. Çaresiz bir hasretle yaşamaya çabaladım. Yüreğimin derinliklerindeki sızı 50’li yaşlarda da aşk acısı çekilebileceğini öğretti bana.
2021’de en korktuğum şeyler başıma geldi. Üçümüzün uyuduğu yatak odasında yalnızlığın ve hasretin ayazında ruhum üşüdü. Hayallerimi, rotamı, gayemi kaybettim. Kolum kanadım kırıldı güya. 2021’de korka korka hiç bir şeyden korkmamak gerektiğini öğrendim.
“Ölüm” kelamını haber yazarken bile ağzıma almazdım. “yaşamını kaybetti”, “hayatını yitirdi” yazardım. Sevdiğim adamın kalbi gözlerimin önünde durunca korktuğum mevtin tobayanı yedim.
Aşık olduğum adamın başımı dayayıp uyuduğum göğsüne kalp masajı yapmaya, sevgiyle öptüğüm dudaklarına hayat öpücüğü vermeye çabaladım.
Mezarlığa gidemezdim. 2021’de sevdiğim adamın mezarı başında dua edip, çiçekler ektirdim. Ne vakit aşkımın yanına gidip onunla konuşsam, dertleşsem içim huzurla doldu. Mezarlıktan korkmamayı 50’li yaşlarda yaşadığım bu büyük acıyla öğrendim. Mevt, öldü sözünü kullanmayı da.
Oğlum Diego da kollarımda son nefesini verdi. Ihlamur ağacının altındaki ebedi yatağına gömülürken onu son kere kokladım, tüylerini okşadım.
bu biçimdesine acılı ve güç günlerimde ne kadar hayli dost, arkadaş biriktirdiği görüp memnun oldum. Sevgileriyle sarıp sarmaladılar beni. Yeni dostlar da kazandım matem günlerimde. Yaşadığım acıya duyarsız kalan, umursamaz davranan, telefonla ya da bildiriyle olsun bir başsağlığı dileğini bile esirgeyen kimilerini da çıkardım ömrümden. Telefonlarını sildim rehberimden. Kalbimde, beynimde paklık yaptım, hafifçeledim.
Hayatta yalnızca anın var olduğunu, bu yüzden şimdiyi gönlünce ve dolu dolu yaşamamız gerektiğini bir defa daha fark ettim. Aşkım ve oğlumla memnunlukla, sevgiyle, kahkahayla geçen her anımıza şükrettim.”