Kaan
New member
İslam’a En İyi Bağlayan Şey Nedir?
Selam dostlar,
Uzun zamandır içimde bir şeyleri paylaşma isteği vardı. Hani bazen bir olay yaşarsın da, sadece anlatınca hafiflersin ya… İşte ben de öyle bir hâletteyim. Belki siz de kendinizden bir şeyler bulursunuz, belki de satır aralarında kalbinize dokunan bir kelime olur… Kim bilir?
Hikâyem, bir adamla bir kadının — farklı ama aynı arayışta olan iki ruhun — yollarının kesiştiği yerde başlıyor.
---
Bir Adam: Zihnin Yolu
Mehmet otuz beş yaşında, planlı, mantıklı, analitik düşünen biriydi. Hayatında hiçbir şeyi tesadüfe bırakmazdı. İşinde başarılı, insan ilişkilerinde ölçülüydü. Ancak bir süredir içinde bir boşluk vardı.
Namazlarını kılıyor, orucunu tutuyor, ama bir türlü o “bağlanma hissi”ni yakalayamıyordu. Sanki yaptığı her ibadet görev gibiydi, kalbinde bir kıvılcım yoktu.
Bir akşam camiden çıkarken yaşlı bir adamla sohbet etti. Adam gözlerinde derin bir huzurla, “Evladım, akılla bulduğun şey seni ikna eder ama kalbinle bulduğun şey seni bağlar,” dedi.
Mehmet o gece o sözü düşündü durdu. Yıllardır İslam’ı mantıkla çözmeye çalışmış, delilleriyle ikna olmuştu ama hiç kalbiyle hissetmemişti.
---
Bir Kadın: Kalbin Yolu
Ayşe, yirmi dokuz yaşında bir psikologdu. İnsanların duygularını, iç dünyalarını anlamakta ustaydı. Fakat kendi içinde fırtınalar kopuyordu.
O, Allah’a hep bir sevgili gibi yaklaşmıştı. Dua ederken ağlar, secdede içini dökerdi. Ama son zamanlarda “neden ben?” sorusu dilinden düşmüyordu. Babasının ani vefatı onu sarsmış, o güçlü iman duygusunun yerini kırgınlık almıştı.
Bir gece rüyasında babasını gördü. Ona sadece bir cümle söyledi:
“Evladım, Allah’tan küsme; O seni hiç bırakmadı.”
Uyandığında gözlerinden yaşlar süzülüyordu. O an fark etti; İslam’a en çok bağlayan şey sevgi kadar teslimiyetti. Çünkü sevgi, bazen ağlarken bile “Rabbim Sen bilirsin” diyebilmekti.
---
Kesişen Yollar
Mehmet ve Ayşe’nin yolları bir yardım etkinliğinde kesişti. Yetim çocuklar için düzenlenen bir organizasyonda birlikte çalıştılar. Mehmet stratejik planlamayla ilgilenirken, Ayşe çocukların kalbine dokunan yönüyle öne çıkmıştı.
Bir ara çay molasında konu derinleşti. Mehmet, “Bazen düşünüyorum, İslam’ı anladığımı sanıyorum ama hissetmediğimi fark ediyorum,” dedi.
Ayşe tebessüm etti. “Ben de tam tersini yaşıyorum. Çok hissediyorum ama bazen nedenlerini unutur gibi oluyorum. Belki de sen aklı temsil ediyorsun, ben kalbi. İkisi birleşmeden gerçek iman tamam olmuyor.”
O söz Mehmet’in zihninde yankılandı. Belki de İslam’a en iyi bağlayan şey, akılla kalbin el ele vermesiydi.
---
Bir Çocuğun Sözü
Etkinliğin sonunda küçük bir çocuk Mehmet’in yanına geldi. Elinde kâğıttan yaptığı bir kalp vardı. “Amca, bu kalbi ben yaptım. Allah hepimizi seviyor, değil mi?” dedi.
Mehmet o an boğazına bir şeyler düğümlendi.
Evet, diyebildi zar zor, “Allah bizi hep seviyor.”
O küçük söz, o saf inanç, Mehmet’in kalbine dokundu. O gün, akılla doldurduğu boşluğu bir çocuğun masumiyetiyle buldu.
---
Kalbin ve Aklın Ortasında: Bağlanmak
Aylar geçti. Mehmet artık sabah namazlarına sadece “vakit girdiği için” değil, “Rabbini özlediği için” kalkıyordu.
Ayşe de yaşadığı acının içinden şükürle geçmeyi öğrenmişti. Artık “neden ben?” demiyor, “Rabbim bana neyi öğretmek istiyorsun?” diyordu.
Bir gün bir araya geldiklerinde, Mehmet sordu:
“Sence İslam’a en iyi bağlayan şey nedir?”
Ayşe biraz düşündü, sonra şu cevabı verdi:
“Bence bağ kurmak... Kalbini, aklını ve hayatını Allah’a bağlamak. Sevgiyle inanmak, sabırla yürümek, teslimiyetle sevmek.”
Mehmet başını salladı. “Evet, İslam sadece inanmak değil; yaşamak, hissetmek, anlamak ve dayanmak.”
---
Forumdaşlara Bir Söz
Belki siz de bazen uzak hissediyorsunuzdur, belki ibadetlerinizde eksiklik arıyorsunuzdur. Ama unutmayın dostlar; İslam’a en iyi bağlayan şey ne bilgi, ne duygu tek başına... O ikisinin uyumudur.
Bir çocuk gülüşü, bir dua anı, bir affediş, bir sabır... Hepsi birer bağdır.
Kimi akılla yürür, kimi kalple. Ama her yolun sonu aynı yere çıkar: Allah’a.
O yüzden kendinizi yargılamayın. Bağınız zayıfsa, sadece yeniden dokunun o ipe. Çünkü kopmadı. Sadece sizden biraz uzakta sallanıyor.
---
Ve Son Söz
İslam’a en iyi bağlayan şey, bazen bir cümle, bazen bir kalp kırıklığı, bazen bir secde anıdır. Ama her defasında özünde aynı sır yatar:
Sevgiyle teslim olmak.
Forumdaşlar, siz ne dersiniz?
Sizi İslam’a en çok bağlayan şey nedir?
Bir dua, bir insan, bir olay, bir kelime…
Paylaşın, birlikte hissedelim.
Selam dostlar,
Uzun zamandır içimde bir şeyleri paylaşma isteği vardı. Hani bazen bir olay yaşarsın da, sadece anlatınca hafiflersin ya… İşte ben de öyle bir hâletteyim. Belki siz de kendinizden bir şeyler bulursunuz, belki de satır aralarında kalbinize dokunan bir kelime olur… Kim bilir?
Hikâyem, bir adamla bir kadının — farklı ama aynı arayışta olan iki ruhun — yollarının kesiştiği yerde başlıyor.
---
Bir Adam: Zihnin Yolu
Mehmet otuz beş yaşında, planlı, mantıklı, analitik düşünen biriydi. Hayatında hiçbir şeyi tesadüfe bırakmazdı. İşinde başarılı, insan ilişkilerinde ölçülüydü. Ancak bir süredir içinde bir boşluk vardı.
Namazlarını kılıyor, orucunu tutuyor, ama bir türlü o “bağlanma hissi”ni yakalayamıyordu. Sanki yaptığı her ibadet görev gibiydi, kalbinde bir kıvılcım yoktu.
Bir akşam camiden çıkarken yaşlı bir adamla sohbet etti. Adam gözlerinde derin bir huzurla, “Evladım, akılla bulduğun şey seni ikna eder ama kalbinle bulduğun şey seni bağlar,” dedi.
Mehmet o gece o sözü düşündü durdu. Yıllardır İslam’ı mantıkla çözmeye çalışmış, delilleriyle ikna olmuştu ama hiç kalbiyle hissetmemişti.
---
Bir Kadın: Kalbin Yolu
Ayşe, yirmi dokuz yaşında bir psikologdu. İnsanların duygularını, iç dünyalarını anlamakta ustaydı. Fakat kendi içinde fırtınalar kopuyordu.
O, Allah’a hep bir sevgili gibi yaklaşmıştı. Dua ederken ağlar, secdede içini dökerdi. Ama son zamanlarda “neden ben?” sorusu dilinden düşmüyordu. Babasının ani vefatı onu sarsmış, o güçlü iman duygusunun yerini kırgınlık almıştı.
Bir gece rüyasında babasını gördü. Ona sadece bir cümle söyledi:
“Evladım, Allah’tan küsme; O seni hiç bırakmadı.”
Uyandığında gözlerinden yaşlar süzülüyordu. O an fark etti; İslam’a en çok bağlayan şey sevgi kadar teslimiyetti. Çünkü sevgi, bazen ağlarken bile “Rabbim Sen bilirsin” diyebilmekti.
---
Kesişen Yollar
Mehmet ve Ayşe’nin yolları bir yardım etkinliğinde kesişti. Yetim çocuklar için düzenlenen bir organizasyonda birlikte çalıştılar. Mehmet stratejik planlamayla ilgilenirken, Ayşe çocukların kalbine dokunan yönüyle öne çıkmıştı.
Bir ara çay molasında konu derinleşti. Mehmet, “Bazen düşünüyorum, İslam’ı anladığımı sanıyorum ama hissetmediğimi fark ediyorum,” dedi.
Ayşe tebessüm etti. “Ben de tam tersini yaşıyorum. Çok hissediyorum ama bazen nedenlerini unutur gibi oluyorum. Belki de sen aklı temsil ediyorsun, ben kalbi. İkisi birleşmeden gerçek iman tamam olmuyor.”
O söz Mehmet’in zihninde yankılandı. Belki de İslam’a en iyi bağlayan şey, akılla kalbin el ele vermesiydi.
---
Bir Çocuğun Sözü
Etkinliğin sonunda küçük bir çocuk Mehmet’in yanına geldi. Elinde kâğıttan yaptığı bir kalp vardı. “Amca, bu kalbi ben yaptım. Allah hepimizi seviyor, değil mi?” dedi.
Mehmet o an boğazına bir şeyler düğümlendi.
Evet, diyebildi zar zor, “Allah bizi hep seviyor.”
O küçük söz, o saf inanç, Mehmet’in kalbine dokundu. O gün, akılla doldurduğu boşluğu bir çocuğun masumiyetiyle buldu.
---
Kalbin ve Aklın Ortasında: Bağlanmak
Aylar geçti. Mehmet artık sabah namazlarına sadece “vakit girdiği için” değil, “Rabbini özlediği için” kalkıyordu.
Ayşe de yaşadığı acının içinden şükürle geçmeyi öğrenmişti. Artık “neden ben?” demiyor, “Rabbim bana neyi öğretmek istiyorsun?” diyordu.
Bir gün bir araya geldiklerinde, Mehmet sordu:
“Sence İslam’a en iyi bağlayan şey nedir?”
Ayşe biraz düşündü, sonra şu cevabı verdi:
“Bence bağ kurmak... Kalbini, aklını ve hayatını Allah’a bağlamak. Sevgiyle inanmak, sabırla yürümek, teslimiyetle sevmek.”
Mehmet başını salladı. “Evet, İslam sadece inanmak değil; yaşamak, hissetmek, anlamak ve dayanmak.”
---
Forumdaşlara Bir Söz
Belki siz de bazen uzak hissediyorsunuzdur, belki ibadetlerinizde eksiklik arıyorsunuzdur. Ama unutmayın dostlar; İslam’a en iyi bağlayan şey ne bilgi, ne duygu tek başına... O ikisinin uyumudur.
Bir çocuk gülüşü, bir dua anı, bir affediş, bir sabır... Hepsi birer bağdır.
Kimi akılla yürür, kimi kalple. Ama her yolun sonu aynı yere çıkar: Allah’a.
O yüzden kendinizi yargılamayın. Bağınız zayıfsa, sadece yeniden dokunun o ipe. Çünkü kopmadı. Sadece sizden biraz uzakta sallanıyor.
---
Ve Son Söz
İslam’a en iyi bağlayan şey, bazen bir cümle, bazen bir kalp kırıklığı, bazen bir secde anıdır. Ama her defasında özünde aynı sır yatar:
Sevgiyle teslim olmak.
Forumdaşlar, siz ne dersiniz?
Sizi İslam’a en çok bağlayan şey nedir?
Bir dua, bir insan, bir olay, bir kelime…
Paylaşın, birlikte hissedelim.