Beykozlu
New member
◊ Sizi sahnede izlemeyi hayli sevdiğim için sahneyle ilgili planlarınızı sorarak başlamak istiyorum…
– Sahnede performans sergilemeyi ve tek kişilik şovlarımı yazmayı seviyorum. Politik görüşlerimi, felsefelerimi, Amerika’da ve dünyada Latin bir adam olmanın nasıl bir şey olduğunu en güzel sahnede anlatıyorum. Sahne olacak olağan ki…
◊ Pandemiyle bir arada değişen bir dünyada yaşıyoruz. Neler düşünüyorsunuz bu süreç hakkında?
– Yaşadığımız devir büyüme sancıları üzere. Amerika pandemiyle bir arada nihayet hesap vermek ve kendini düzeltmeye başlamak zorunda kaldı. “Black Lives Matter”ı (ABD’de yaşayan Afro Amerikan kökenli halka yönelik ırkçılığa karşı başlatılan sivil toplum hareketi) gerçek manada birinci sefer duyduk. Hollywood’da Latin ve siyahilerin olmadığına dikkat çekildi. Şahsen ben, bunun için daima savaşan bir beşerim. Latinler Amerika’da nüfusun yüzde 20’sini, Hollywood’un olduğu Los Angeles’taysa nüfusun yarısını oluşturuyor. New York’ta beyaz nüfusa eşitiz, Teksas’ta en büyük nüfusuz, bir epey eyalette varız lakin kamera önündekilerin yüzde 4’ünden daha azı Latin. Hollywood ve dijital platformlarda anlatılan öykülerin yüzde 1’inden azı bizim öykülerimiz. Stüdyo ve dijital platform yöneticilerine şöyleki diyorum, şayet 10 oyuncunuz var ise, ikisi Latin olmalı. 10 yönetici var ise, ikisinin Latin olmasını istiyorum. 10 öykü var ise, bunlardan ikisinin Latin öyküsü olmasını istiyorum. Lakin bu türlü eşitlik elde edebiliriz.
◊ Sinemaların bilinmeyeni, konuşulmayanı gün ışığına çıkarma gücü hakkında neler söylemek istersiniz?
– Sinema ve sanatın gücü, dikkatleri insanlığın berbat durumlarına da çekebilmesi. Ve değişim yaratabilmesi, sinema yapmanın en büyük artılarından biri. Cümbüş dünyası, empati kurmak istemeyeceğiniz şeylerle empati kurmanızı sağlıyor ve bence bu değişimin başlangıcı. Değişim ve farkındalık yaratmak için platformumu kullanmayı seviyorum. Biz Latinler, bu kıtanın başlangıcından beri bu topraklardan hiç ayrılmamış insanlarız. Burada hayli geniş bir tecrübeye sahibiz. Amerikan iç savaşında Latin kahramanların fazlaca fazla öyküleri var. Keza 1800’lerde Latin aktivistler vardı, 1600’lerde feminizmin öncüleri Latin feministlerdi. İnanılmaz öykülerimiz var. Sanırım bu öyküleri ekrana, sahneye ve dijitale taşımak vazifem.
◊ Geçtiğimiz günlerde dijitalde vizyona giren “Dark Blood” sinemasında intikam kabahati işleyen bir mahkûma hayat verdiniz. Role nasıl hazırlandınız?
– Harold Trompetero, Kolombiya’daki en başarılı direktörlerden. Orada yaptığı ticari sinemalardan farklı bir sinema çekmek istedi. Role hazırlanırken Bogota’daki hapishanelere gittim, çekimleri eski bir hapishanede eski mahkûmlarla yaptık. Bizim danışmanımız onlar oldu. Çok kilo verdim. Çekim şartları zordu.
◊ Sinemadaki köpekle dostluğunuz hakkında neler söylemek istersiniz?
– Ben her vakit kedi-köpek insanı oldum. Biz erkekler, olabileceğimiz kadar hassas değiliz. Hayvanlar, bunu ortaya çıkarmamıza yardımcı oluyor. Sinemaya gelirsem, bu adam şefkati köpekte buluyor. Hapishane ömründe biroldukca defa mahkûmların bir kuşta, hatta bir kemirgende teselli bulduğunu biliyorum. Aramızdaki dostluk, köpekle fazlaca vakit geçirmemle kuruldu. Benimle rahat hissetsin diye birlikte epeyce vakit geçirdik.
◊ Sizi bu trajik, karanlık karakterlere çeken nedir?
– Kıymetli kıssaları seviyorum. İnsanlığımıza ve kendimize bakmamızı sağlayan kıssaları… Latinler Amerika’da hapishanelerdeki en büyük ikinci nüfus. Ve sistem, Latinlere karşı birden fazla vakit adaletsiz. Bu sinemada cezaevlerine, hapishane sistemine ve hatalara dikkat çektiğimizi düşünüyorum. Hapishaneler mahkûmları rehabilite eden, daha düzgün hale getiren, dünyaya geri döndüren bir yer olmalı.
◊ Karanlık karakterleri oynarken, bu durumdan olağan ömrünüz etkilenmiyor mu?
– bu biçimde roller oynamanın sıkıntı yanı, onlardan kurtulmanın da, onlarla yaşamanın da güç olması. Sizi yatıştıran ve rahatlatan yollar bulmalısınız. Zira rolden kaçamazsınız. Şayet kaçarsanız, bu biçimde role giremezsiniz ve karakteri en yeterli biçimde yansıtamazsınız.
BU ÜLKEYİ ŞİDDET ÜZERİNE İNŞA ETTİK
◊ Günümüzde artan şiddet olayları hakkında neler düşünüyorsunuz?
– Son 5-6 yılda gördüğümüz; Amerika’da şiddetin ne kadar arttığı… Birkaç yıl evvel El Paso’da katledilen 23 Latin, hücuma uğrayan sinagoglar ve vefatlar, Florida’daki kulüp saldırısı… Orada ölenlerin de birçok Latin’di. Şiddetin tahlil olduğunu hiç bir vakit düşünmedim. Bu yüzden “Dark Blood”ı yaptım aslında. Zira oynadığım karakter kışkırtılmış bir adam. Neredeyse onun tarafını tutabilir ve “Evet, adamı öldürmeye hakkı vardı” diyebilirsiniz. Hayır, kimsenin birinin canını almaya hakkı yok. Ben New York-Jackson Heights’ta, şiddetli bir yerleşim bölgesinde büyüdüm. Genç bir adam olarak hayli arbede ettim. hiç bir vakit arbede etmeyi istemedim fakat bu benim yaşadığım topluluğun bir kesimiydi. Amerika şiddetle kurulmuş bir ülke. Burada yaşayan bir küme insan vardı. Topraklarını çaldık, yok ettik, katlettik. Bu ülkeyi şiddet üzerine inşa ettik ve hâlâ da mutabakata varamadık.
KOLAY LATİFE GEREKSİZ
◊ “Komedyenler gerçekleri korkmadan söylemenin en farklı yolunu bulan insanlardır” derler. Bu günlerde sözlerinizi daha dikkatli seçmek zorunda olduğunuzu hissediyor musunuz?
– Bu periyodu nitekim heyecan verici ve uzun vakittir beklenen bir değişim vakti olarak görüyorum. Hürmete kıymet verdiğimizde medeniyet olarak daha düzgün iş yapacağımızı düşünüyorum. Evet sözlerimi seçiyorum, düzenliyorum. Bu sizi daha akıllı yapıyor. Eski üslup latifeler, fizikselliğe, insanları aşağılamaya bağlı tüm latifeler ya da birini incitmek.Tamam, o latifeler da olabilir fakat aslında epeyce daha uygun güldürü mevcut. George Carlin bu biçimde latifelerle uğraşmadı, Lenny Bruce hiç o denli latifeler yapmadı, Richard Pryor yapmadı. Büyük komedyenler daima o stil güldürünün ötesine geçti. Kaba şeyler söyleyen, o dünyada güldürüsünü yaşatanlar daha küçük komedyenler. Ve ben o biçimle ilgilenmiyorum.
MOULIN ROUGE’UN BİR KESİMİ OLDUĞUM İÇİN ŞANSLIYIM
◊ “Moulin Rouge” sinemasını 20 yıl evvel çektiniz. Sinemayla ilgili hafızanızda hangi anılar kaldı?
– “Moulin Rouge”, büyük müellif Baz Luhrmann’la çalıştığım ikinci filmimdi. Sinema onun başyapıtıydı. Prova, dans dersleri, şan dersleri haricinde; İngiliz aksanı ve konuşma engelli olmamı istedikleri için konuşma dersleri almak zorunda kalmıştım. 6 ay sürdü çekimler. Baz, fazlaca işbirlikçiydi. Prova boyunca her hafta sinemanın okumalarını yapardık. 300 sayfalık senaryo ile okumalara başlardık, senaryo daha sonra 200’e ve daha sonra 150’ye düşerdi. Müzikali geri getiren o sinemanın bir kesimi olduğum için şanslı hissediyorum.
– Sahnede performans sergilemeyi ve tek kişilik şovlarımı yazmayı seviyorum. Politik görüşlerimi, felsefelerimi, Amerika’da ve dünyada Latin bir adam olmanın nasıl bir şey olduğunu en güzel sahnede anlatıyorum. Sahne olacak olağan ki…
◊ Pandemiyle bir arada değişen bir dünyada yaşıyoruz. Neler düşünüyorsunuz bu süreç hakkında?
– Yaşadığımız devir büyüme sancıları üzere. Amerika pandemiyle bir arada nihayet hesap vermek ve kendini düzeltmeye başlamak zorunda kaldı. “Black Lives Matter”ı (ABD’de yaşayan Afro Amerikan kökenli halka yönelik ırkçılığa karşı başlatılan sivil toplum hareketi) gerçek manada birinci sefer duyduk. Hollywood’da Latin ve siyahilerin olmadığına dikkat çekildi. Şahsen ben, bunun için daima savaşan bir beşerim. Latinler Amerika’da nüfusun yüzde 20’sini, Hollywood’un olduğu Los Angeles’taysa nüfusun yarısını oluşturuyor. New York’ta beyaz nüfusa eşitiz, Teksas’ta en büyük nüfusuz, bir epey eyalette varız lakin kamera önündekilerin yüzde 4’ünden daha azı Latin. Hollywood ve dijital platformlarda anlatılan öykülerin yüzde 1’inden azı bizim öykülerimiz. Stüdyo ve dijital platform yöneticilerine şöyleki diyorum, şayet 10 oyuncunuz var ise, ikisi Latin olmalı. 10 yönetici var ise, ikisinin Latin olmasını istiyorum. 10 öykü var ise, bunlardan ikisinin Latin öyküsü olmasını istiyorum. Lakin bu türlü eşitlik elde edebiliriz.
◊ Sinemaların bilinmeyeni, konuşulmayanı gün ışığına çıkarma gücü hakkında neler söylemek istersiniz?
– Sinema ve sanatın gücü, dikkatleri insanlığın berbat durumlarına da çekebilmesi. Ve değişim yaratabilmesi, sinema yapmanın en büyük artılarından biri. Cümbüş dünyası, empati kurmak istemeyeceğiniz şeylerle empati kurmanızı sağlıyor ve bence bu değişimin başlangıcı. Değişim ve farkındalık yaratmak için platformumu kullanmayı seviyorum. Biz Latinler, bu kıtanın başlangıcından beri bu topraklardan hiç ayrılmamış insanlarız. Burada hayli geniş bir tecrübeye sahibiz. Amerikan iç savaşında Latin kahramanların fazlaca fazla öyküleri var. Keza 1800’lerde Latin aktivistler vardı, 1600’lerde feminizmin öncüleri Latin feministlerdi. İnanılmaz öykülerimiz var. Sanırım bu öyküleri ekrana, sahneye ve dijitale taşımak vazifem.
◊ Geçtiğimiz günlerde dijitalde vizyona giren “Dark Blood” sinemasında intikam kabahati işleyen bir mahkûma hayat verdiniz. Role nasıl hazırlandınız?
– Harold Trompetero, Kolombiya’daki en başarılı direktörlerden. Orada yaptığı ticari sinemalardan farklı bir sinema çekmek istedi. Role hazırlanırken Bogota’daki hapishanelere gittim, çekimleri eski bir hapishanede eski mahkûmlarla yaptık. Bizim danışmanımız onlar oldu. Çok kilo verdim. Çekim şartları zordu.
◊ Sinemadaki köpekle dostluğunuz hakkında neler söylemek istersiniz?
– Ben her vakit kedi-köpek insanı oldum. Biz erkekler, olabileceğimiz kadar hassas değiliz. Hayvanlar, bunu ortaya çıkarmamıza yardımcı oluyor. Sinemaya gelirsem, bu adam şefkati köpekte buluyor. Hapishane ömründe biroldukca defa mahkûmların bir kuşta, hatta bir kemirgende teselli bulduğunu biliyorum. Aramızdaki dostluk, köpekle fazlaca vakit geçirmemle kuruldu. Benimle rahat hissetsin diye birlikte epeyce vakit geçirdik.
◊ Sizi bu trajik, karanlık karakterlere çeken nedir?
– Kıymetli kıssaları seviyorum. İnsanlığımıza ve kendimize bakmamızı sağlayan kıssaları… Latinler Amerika’da hapishanelerdeki en büyük ikinci nüfus. Ve sistem, Latinlere karşı birden fazla vakit adaletsiz. Bu sinemada cezaevlerine, hapishane sistemine ve hatalara dikkat çektiğimizi düşünüyorum. Hapishaneler mahkûmları rehabilite eden, daha düzgün hale getiren, dünyaya geri döndüren bir yer olmalı.
◊ Karanlık karakterleri oynarken, bu durumdan olağan ömrünüz etkilenmiyor mu?
– bu biçimde roller oynamanın sıkıntı yanı, onlardan kurtulmanın da, onlarla yaşamanın da güç olması. Sizi yatıştıran ve rahatlatan yollar bulmalısınız. Zira rolden kaçamazsınız. Şayet kaçarsanız, bu biçimde role giremezsiniz ve karakteri en yeterli biçimde yansıtamazsınız.
BU ÜLKEYİ ŞİDDET ÜZERİNE İNŞA ETTİK
◊ Günümüzde artan şiddet olayları hakkında neler düşünüyorsunuz?
– Son 5-6 yılda gördüğümüz; Amerika’da şiddetin ne kadar arttığı… Birkaç yıl evvel El Paso’da katledilen 23 Latin, hücuma uğrayan sinagoglar ve vefatlar, Florida’daki kulüp saldırısı… Orada ölenlerin de birçok Latin’di. Şiddetin tahlil olduğunu hiç bir vakit düşünmedim. Bu yüzden “Dark Blood”ı yaptım aslında. Zira oynadığım karakter kışkırtılmış bir adam. Neredeyse onun tarafını tutabilir ve “Evet, adamı öldürmeye hakkı vardı” diyebilirsiniz. Hayır, kimsenin birinin canını almaya hakkı yok. Ben New York-Jackson Heights’ta, şiddetli bir yerleşim bölgesinde büyüdüm. Genç bir adam olarak hayli arbede ettim. hiç bir vakit arbede etmeyi istemedim fakat bu benim yaşadığım topluluğun bir kesimiydi. Amerika şiddetle kurulmuş bir ülke. Burada yaşayan bir küme insan vardı. Topraklarını çaldık, yok ettik, katlettik. Bu ülkeyi şiddet üzerine inşa ettik ve hâlâ da mutabakata varamadık.
KOLAY LATİFE GEREKSİZ
◊ “Komedyenler gerçekleri korkmadan söylemenin en farklı yolunu bulan insanlardır” derler. Bu günlerde sözlerinizi daha dikkatli seçmek zorunda olduğunuzu hissediyor musunuz?
– Bu periyodu nitekim heyecan verici ve uzun vakittir beklenen bir değişim vakti olarak görüyorum. Hürmete kıymet verdiğimizde medeniyet olarak daha düzgün iş yapacağımızı düşünüyorum. Evet sözlerimi seçiyorum, düzenliyorum. Bu sizi daha akıllı yapıyor. Eski üslup latifeler, fizikselliğe, insanları aşağılamaya bağlı tüm latifeler ya da birini incitmek.Tamam, o latifeler da olabilir fakat aslında epeyce daha uygun güldürü mevcut. George Carlin bu biçimde latifelerle uğraşmadı, Lenny Bruce hiç o denli latifeler yapmadı, Richard Pryor yapmadı. Büyük komedyenler daima o stil güldürünün ötesine geçti. Kaba şeyler söyleyen, o dünyada güldürüsünü yaşatanlar daha küçük komedyenler. Ve ben o biçimle ilgilenmiyorum.
MOULIN ROUGE’UN BİR KESİMİ OLDUĞUM İÇİN ŞANSLIYIM
◊ “Moulin Rouge” sinemasını 20 yıl evvel çektiniz. Sinemayla ilgili hafızanızda hangi anılar kaldı?
– “Moulin Rouge”, büyük müellif Baz Luhrmann’la çalıştığım ikinci filmimdi. Sinema onun başyapıtıydı. Prova, dans dersleri, şan dersleri haricinde; İngiliz aksanı ve konuşma engelli olmamı istedikleri için konuşma dersleri almak zorunda kalmıştım. 6 ay sürdü çekimler. Baz, fazlaca işbirlikçiydi. Prova boyunca her hafta sinemanın okumalarını yapardık. 300 sayfalık senaryo ile okumalara başlardık, senaryo daha sonra 200’e ve daha sonra 150’ye düşerdi. Müzikali geri getiren o sinemanın bir kesimi olduğum için şanslı hissediyorum.