bencede
New member
Evet, Death Stranding, 2019 yılında çıkmış ve bize “kargoculuğun” ne kadar kıymetli olduğunu anlatmıştı. Alışılmış ki, aslında husus tam olarak bu değildi, fakat bir kesim ısrarla bunda diretti ve oyun dünyası adeta ikiye bölündü. Oyunun konusuna az daha sonra bir daha bir değiniriz lakin enteresandır ki Hideo Kojima‘nın “anlatmak istediğini” fark etmemiz fazlaca vakit almadı. 2019’un sonunda patlak veren ve insanlık tarihine adeta bir virgül atan COVID-19 salgını hayatımızı bir anda değiştirdi. “Yeni olağan” ismini verdiğimiz bu kaotik nizam, şimdilerde biraz “normalleşmeye” yüz tutmuş olsa da, bir daha de yaşantımız eskisi üzere olmayacak. Çünkü ömrün dinamikleri değişti, kartlar baştan dağıtıldı ve yeni tertip şimdilerde bunun üzerine kuruluyor. Öte yandan bu salgın biraz da değer bilmeyi öğretti galiba. Olağan insan ders almayı pek beceremeyen bir varlık. her neyse bu mevzuyu daha da derinleştirebiliriz tahminen, lakin şu an mevzumuz bu değil. Bahsimiz Kojima’nın adeta yaklaşmakta olan pandemi için bir kehanet niteliği de taşıyan Death Stranding’in yeni oyunu hakkında.
Death Stranding: Director’s Cut, alışılmış ki başlı başına yeni bir oyun değil. Ana oyuna gelen bir eklentiler yumağı. Bunlardan bahsedeceğiz, lakin evvel Death Stranding’in konusuna bir göz atalım.
Ortamızda, bugüne kadar araf hakkında düşünmeyen yoktur herbiçimde. Mevt gerçeği, anlatılanlara nazaran bir ışığın takip edildiği ve sonunda düşülen “araf” olarak isimlendirilen yer, cennet ve cehennem kavramları içinde pek kuvvetli bir “gerçek” olarak pek çoğumuzun aklında ve kalbinde yer alır. Death Stranding cihanında bu alan, karşımıza “kıyı” olarak çıkıyor. her insanın bir kıyısı, bir “Vefat Kıyısı” var. Mevt Kıyısı, Kiralyum isminde, halihazırda dünyamızın alt katmanlarında yer alan bir unsurun büyük yoğunluğa ulaşması ve sonunda da ortaya çıkan patlamalar sonucunda dünyamıza kapı açmasıyla birlikte medeniyetimizi büyük bir çöküşün içine sürüklüyor, insanlığın büyük kısmının yok bulunmasına sebep oluyor ve etrafta başıboş dolanan kayıp ruhların, namıdiğer KV’lerin türemesine önayak oluyor.
Yalnızca bu da değil.
Artık yaşayan herkes potansiyel bir KV, yani Kıyıya Vuran. Ölen kimse, öbür tarafa geçiş yapamadığı için öldükten daha sonra nekrolaşma sürecine giriyor ve KV halini alıyor. Lakin vefatından 48 saat ortasında yakılmazsa… Yakmak da öteki bir olaya hamile. Bu kez da kiral yoğunluk artıyor ve “Zamanyıkımı” gerçekleşiyor. Yağmurla birlikte dokunduğu obje ve organizmalar için vaktin akışını hızlandıran Zamanyıkım hadisesi, kabaca tabirle dokunduğu her şeyi çürütüyor. Kiral yoğunluğun artmasıyla birlikte yaşlandıran yağmurlar bir yana, yağmurlarla ortaya çıkan KV’ler de beşerler için en büyük endişe haline gelmişken, bu olaylar sonucunda insanlık –ya da artık geriye her ne kaldıysa- büsbütün izole bir toplum haline geliyor. İnsanlık parçalanıyor. Amerika’dan eser yok. Geriye yalnızca düşmüş kentler ve sığınaklarda tek başlarına yaşamaya çalışan “kıyametçiler” kalmış. Bir de Bridges. UCA, yani United Cities of America‘yı kurmak, Q-pid ile kentleri birbirine bağlayarak medeniyeti ayakta tutmak isteyen birlik çalışanlarından biri de ana karakterimiz Sam Porter Bridges.
İnsanların hayata tutunabilmeleri için gereksinimlerini karşılamak, kentleri birbirlerine bağlamak ve ötürüsı ile bir daha bilinen medeniyetin ağlarını örmek üzere bakılırsavlendirilen bu kahraman taşıyıcılardan biri olan Sam’in ise, özel bir durumu var: O da “Öteci” olması. Vaktinde yaşanan patlamayla ortaya çıkan kiralyuma karşı hassas olan insanlara verilen Öteci ismi, onların etraftaki KV’leri hissedebildiklerini anlatıyor bizlere.
Kıssa ve Kojima, aslında daha fazlaca şey anlatıyor bizlere. “Kargocu” olarak isimlendirilen bu adamlar ile aslında taşınan şeyin kargodan çok bir umut ışığı olduğunu; insanların, Ha ve Ka‘dan, yani vücut ve ruhtan oluştuğuna inanan Nekrosis ve Antik Mısırlıların’ın hayat ve mevte bakışını; Bağ Bebekleri ile yaşamak için muhtaçlık duyduğumuz aidiyet hissini; toplumsal medya ile nasıl oksitosin bağımlısı haline geldiğimizi ve daha bir epey şeyi…
Hatta bunları, ekolojik tasa ile kıyıya vuran balinalar üzerinden anlattığı üzere, geçmişimize tuttuğu ayna ile insan tarafınca icat edilen birinci aracın sopa olduğunu, bununla makus şeyleri uzak tuttuğumuzu; ikincisinin ise ip olduğunu ve bununla da yeterli şeyleri yakın tutmaya çalıştığımızı tabir ederek, Death Stranding‘i de tanımlıyor. Death Stranding, yeni bir çeşit değil tahminen, lakin öykü örgüsü, Kojima’nın lisana getirmek istediği, bizleri düşünmeye ittiği metaforlarıyla birlikte sahiden epey pahalı bir üretim olmuş. Oyun manasında bir klasik değil tahminen, lakin metaforik anlatım şekliyle işaret ettiklerinin ehemmiyeti büyük.
Evet, Death Stranding bu türlü karşımıza çıkmıştı ve evet, bu oyuna “kargoculuk simülasyonu” diyenler bir bakıma da haklı. Çünkü Sam Porter Bridges olarak oyun boyunca daima birilerine bir şeyler taşıyor, kargomuzu savunmak için canımızı dişimize takıyor, dağ – zirve – bayır – dere demeden kargoyu istenen yere ulaştırmaya çalışıyorduk. Oyun ilerledikçe başka oyuncularla köprüler kuruyor ya da kullanmaya başladığımız taşıtlarla daha süratli seyahat edebilmek için kentleri birbirine bağlayan otobanları inşa etmeye başlıyor ve bu türlü işleri biraz kolaylaştırıyorduk. Ancak bir daha de o kargoyu taşımak için büyük efor sarf etmemiz gerekiyordu, artık o kadar da gerekmiyor.
Kojima, Director’s Cut ile biraz alaycı bir yaklaşımda bulunmuş demek güç değil. Ya da öteki bir telaffuzla, yeni oyuncuların yükünü hafifçeletmek istemiş. Çünkü oyuna birfazlaca yeni ekipman eklenmiş durumda. Daha öncesinden de oyunun ilerleyen kısımlarında robot geliştirerek teslimatta bize yardımcı olmasını sağlayabiliyorduk örneğin. Director’s Cut’ta ise direkt onun sırtına binebiliyoruz. Eh, evet, bir daha o yolu alıyoruz, lakin daima olarak engebeli yollarda Dualsense’in R2 ve L2 tuşlarını kullanarak dengeyi gözetmemiz bu biçimdece gerekmiyor.
Yalnızca bu da değil. Daha epey sayıda yeni ekipman mevcut durumda. örneğin zıplama rampaları, örneğin mancınıklar. Evet, yeni oyunda mancınık heyetimi yapabiliyorsunuz. bu biçimdece kargonuzu mancınığa koyup öbür kıyaya fırlatabiliyor ve taşıma “derdinden” kurtuluyorsunuz. Ha, pekala, kendinizi de mancınık ile karşı tarafa fırlatabiliyor musunuz? Kojima, artık bu kadarına da “yok artık” demiş.
Oyuna eklenen zıplama rampaları ise, köprü kuramayacağınız aralıkları atlamanıza yardımcı olurken, öte yandan artık Kiral Köprü isminde yeni bir köprümüz daha bulunuyor. Bunların haricinde daha bir dizi yenilik bulunuyor. Bunlara silahlar da dahil.
Death Stranding Director’s Cut’a ayrıyeten yeni yan misyonlar de eklenmiş. Bu da daha fazlaca kargo taşıyacağınız manasına geliyor. Ancak bu iş de artık anlattığımız üzere eskisi kadar meşakkatli değil. Bunlara ek olarak Kojima bu kez oyunu biraz daha eğlenceli kılacak alanlar eklemiş. Bunlardan biri ise yarış pisti. Evet, bu biçimdesi atmosferiyle kuvvetli bir oyunda yarış fikri kulağa hiç de makûs gelmiyor. Kaldı ki epeyce eğleneceğinizi de –hele ki yarış oyunlarını da seviyorsanız – söyleyebiliriz. Biz oyunu oynadığımız mühlet ortasında bu pistte çokça vakit geçirdik. Ancak artık gelelim işin teknoloji tarafına.
Death Stranding Director’s Cut, PlayStation 5‘e özel olarak çıkmış bir üretim ve PS5’in tüm nimetlerinden faydalanıyor. DualSense’in haptik denetimlerini nasıl kullandığını gördüğünüzde bayılacaksınız. Yolda yürümenizden tutun da motora oturmanıza, bir şeyler dinlerken verdiğiniz beden reaksiyonlarınıza kadar oyunun her yerine yedirilmiş bu teknoloji. Ayrıyeten, grafikler de şahane görünüyor. Oyunun aslına bakarsanız fotorealistik olan grafikleri PlayStation 5 yardımıyla epeyce öteki bir düzeye çıkmış ve birden fazla vakit kendinizi ekrana bakar bir biçimde bulmanıza yol açıyor. Ölçeklendirilmiş 4K görseller devamlı olarak 60fps sağlayabiliyorlar ve akışkanlık had safhada. Ve müzikler, bir daha, aldı götürdü…
Sonuç
Sonuç olarak toparlarsak Death Stranding Director’s Cut, birinci oyunu bitirdiyseniz, tüm bakılırsavleri yapıp Platinum kupasını aldıysanız, lakin hala bu kozmosta dolaşmayı sürdürmek istiyorsanız tam size bakılırsa bir imal. Yeni eklentilerle birlikte daha eğlenceli hale geldiğini de söyleyebiliriz. Şayet daha evvel hiç oynamadıysanız ise, şahane bir fırsat. Çünkü mevzusuyla, yenilikçi bakış açısı, sanat direktörlüğü, görselliği, müzikleri ve PlayStation 5’in teknolojisiyle birlikte uzun soluklu bir cümbüş fırsatı.
PUAN: 90
KÜNYE
Death Stranding: Director’s Cut, alışılmış ki başlı başına yeni bir oyun değil. Ana oyuna gelen bir eklentiler yumağı. Bunlardan bahsedeceğiz, lakin evvel Death Stranding’in konusuna bir göz atalım.
Ortamızda, bugüne kadar araf hakkında düşünmeyen yoktur herbiçimde. Mevt gerçeği, anlatılanlara nazaran bir ışığın takip edildiği ve sonunda düşülen “araf” olarak isimlendirilen yer, cennet ve cehennem kavramları içinde pek kuvvetli bir “gerçek” olarak pek çoğumuzun aklında ve kalbinde yer alır. Death Stranding cihanında bu alan, karşımıza “kıyı” olarak çıkıyor. her insanın bir kıyısı, bir “Vefat Kıyısı” var. Mevt Kıyısı, Kiralyum isminde, halihazırda dünyamızın alt katmanlarında yer alan bir unsurun büyük yoğunluğa ulaşması ve sonunda da ortaya çıkan patlamalar sonucunda dünyamıza kapı açmasıyla birlikte medeniyetimizi büyük bir çöküşün içine sürüklüyor, insanlığın büyük kısmının yok bulunmasına sebep oluyor ve etrafta başıboş dolanan kayıp ruhların, namıdiğer KV’lerin türemesine önayak oluyor.
Yalnızca bu da değil.
Artık yaşayan herkes potansiyel bir KV, yani Kıyıya Vuran. Ölen kimse, öbür tarafa geçiş yapamadığı için öldükten daha sonra nekrolaşma sürecine giriyor ve KV halini alıyor. Lakin vefatından 48 saat ortasında yakılmazsa… Yakmak da öteki bir olaya hamile. Bu kez da kiral yoğunluk artıyor ve “Zamanyıkımı” gerçekleşiyor. Yağmurla birlikte dokunduğu obje ve organizmalar için vaktin akışını hızlandıran Zamanyıkım hadisesi, kabaca tabirle dokunduğu her şeyi çürütüyor. Kiral yoğunluğun artmasıyla birlikte yaşlandıran yağmurlar bir yana, yağmurlarla ortaya çıkan KV’ler de beşerler için en büyük endişe haline gelmişken, bu olaylar sonucunda insanlık –ya da artık geriye her ne kaldıysa- büsbütün izole bir toplum haline geliyor. İnsanlık parçalanıyor. Amerika’dan eser yok. Geriye yalnızca düşmüş kentler ve sığınaklarda tek başlarına yaşamaya çalışan “kıyametçiler” kalmış. Bir de Bridges. UCA, yani United Cities of America‘yı kurmak, Q-pid ile kentleri birbirine bağlayarak medeniyeti ayakta tutmak isteyen birlik çalışanlarından biri de ana karakterimiz Sam Porter Bridges.
İnsanların hayata tutunabilmeleri için gereksinimlerini karşılamak, kentleri birbirlerine bağlamak ve ötürüsı ile bir daha bilinen medeniyetin ağlarını örmek üzere bakılırsavlendirilen bu kahraman taşıyıcılardan biri olan Sam’in ise, özel bir durumu var: O da “Öteci” olması. Vaktinde yaşanan patlamayla ortaya çıkan kiralyuma karşı hassas olan insanlara verilen Öteci ismi, onların etraftaki KV’leri hissedebildiklerini anlatıyor bizlere.
Kıssa ve Kojima, aslında daha fazlaca şey anlatıyor bizlere. “Kargocu” olarak isimlendirilen bu adamlar ile aslında taşınan şeyin kargodan çok bir umut ışığı olduğunu; insanların, Ha ve Ka‘dan, yani vücut ve ruhtan oluştuğuna inanan Nekrosis ve Antik Mısırlıların’ın hayat ve mevte bakışını; Bağ Bebekleri ile yaşamak için muhtaçlık duyduğumuz aidiyet hissini; toplumsal medya ile nasıl oksitosin bağımlısı haline geldiğimizi ve daha bir epey şeyi…
Hatta bunları, ekolojik tasa ile kıyıya vuran balinalar üzerinden anlattığı üzere, geçmişimize tuttuğu ayna ile insan tarafınca icat edilen birinci aracın sopa olduğunu, bununla makus şeyleri uzak tuttuğumuzu; ikincisinin ise ip olduğunu ve bununla da yeterli şeyleri yakın tutmaya çalıştığımızı tabir ederek, Death Stranding‘i de tanımlıyor. Death Stranding, yeni bir çeşit değil tahminen, lakin öykü örgüsü, Kojima’nın lisana getirmek istediği, bizleri düşünmeye ittiği metaforlarıyla birlikte sahiden epey pahalı bir üretim olmuş. Oyun manasında bir klasik değil tahminen, lakin metaforik anlatım şekliyle işaret ettiklerinin ehemmiyeti büyük.
Evet, Death Stranding bu türlü karşımıza çıkmıştı ve evet, bu oyuna “kargoculuk simülasyonu” diyenler bir bakıma da haklı. Çünkü Sam Porter Bridges olarak oyun boyunca daima birilerine bir şeyler taşıyor, kargomuzu savunmak için canımızı dişimize takıyor, dağ – zirve – bayır – dere demeden kargoyu istenen yere ulaştırmaya çalışıyorduk. Oyun ilerledikçe başka oyuncularla köprüler kuruyor ya da kullanmaya başladığımız taşıtlarla daha süratli seyahat edebilmek için kentleri birbirine bağlayan otobanları inşa etmeye başlıyor ve bu türlü işleri biraz kolaylaştırıyorduk. Ancak bir daha de o kargoyu taşımak için büyük efor sarf etmemiz gerekiyordu, artık o kadar da gerekmiyor.
Kojima, Director’s Cut ile biraz alaycı bir yaklaşımda bulunmuş demek güç değil. Ya da öteki bir telaffuzla, yeni oyuncuların yükünü hafifçeletmek istemiş. Çünkü oyuna birfazlaca yeni ekipman eklenmiş durumda. Daha öncesinden de oyunun ilerleyen kısımlarında robot geliştirerek teslimatta bize yardımcı olmasını sağlayabiliyorduk örneğin. Director’s Cut’ta ise direkt onun sırtına binebiliyoruz. Eh, evet, bir daha o yolu alıyoruz, lakin daima olarak engebeli yollarda Dualsense’in R2 ve L2 tuşlarını kullanarak dengeyi gözetmemiz bu biçimdece gerekmiyor.
Yalnızca bu da değil. Daha epey sayıda yeni ekipman mevcut durumda. örneğin zıplama rampaları, örneğin mancınıklar. Evet, yeni oyunda mancınık heyetimi yapabiliyorsunuz. bu biçimdece kargonuzu mancınığa koyup öbür kıyaya fırlatabiliyor ve taşıma “derdinden” kurtuluyorsunuz. Ha, pekala, kendinizi de mancınık ile karşı tarafa fırlatabiliyor musunuz? Kojima, artık bu kadarına da “yok artık” demiş.
Oyuna eklenen zıplama rampaları ise, köprü kuramayacağınız aralıkları atlamanıza yardımcı olurken, öte yandan artık Kiral Köprü isminde yeni bir köprümüz daha bulunuyor. Bunların haricinde daha bir dizi yenilik bulunuyor. Bunlara silahlar da dahil.
Death Stranding Director’s Cut’a ayrıyeten yeni yan misyonlar de eklenmiş. Bu da daha fazlaca kargo taşıyacağınız manasına geliyor. Ancak bu iş de artık anlattığımız üzere eskisi kadar meşakkatli değil. Bunlara ek olarak Kojima bu kez oyunu biraz daha eğlenceli kılacak alanlar eklemiş. Bunlardan biri ise yarış pisti. Evet, bu biçimdesi atmosferiyle kuvvetli bir oyunda yarış fikri kulağa hiç de makûs gelmiyor. Kaldı ki epeyce eğleneceğinizi de –hele ki yarış oyunlarını da seviyorsanız – söyleyebiliriz. Biz oyunu oynadığımız mühlet ortasında bu pistte çokça vakit geçirdik. Ancak artık gelelim işin teknoloji tarafına.
Death Stranding Director’s Cut, PlayStation 5‘e özel olarak çıkmış bir üretim ve PS5’in tüm nimetlerinden faydalanıyor. DualSense’in haptik denetimlerini nasıl kullandığını gördüğünüzde bayılacaksınız. Yolda yürümenizden tutun da motora oturmanıza, bir şeyler dinlerken verdiğiniz beden reaksiyonlarınıza kadar oyunun her yerine yedirilmiş bu teknoloji. Ayrıyeten, grafikler de şahane görünüyor. Oyunun aslına bakarsanız fotorealistik olan grafikleri PlayStation 5 yardımıyla epeyce öteki bir düzeye çıkmış ve birden fazla vakit kendinizi ekrana bakar bir biçimde bulmanıza yol açıyor. Ölçeklendirilmiş 4K görseller devamlı olarak 60fps sağlayabiliyorlar ve akışkanlık had safhada. Ve müzikler, bir daha, aldı götürdü…
Sonuç
Sonuç olarak toparlarsak Death Stranding Director’s Cut, birinci oyunu bitirdiyseniz, tüm bakılırsavleri yapıp Platinum kupasını aldıysanız, lakin hala bu kozmosta dolaşmayı sürdürmek istiyorsanız tam size bakılırsa bir imal. Yeni eklentilerle birlikte daha eğlenceli hale geldiğini de söyleyebiliriz. Şayet daha evvel hiç oynamadıysanız ise, şahane bir fırsat. Çünkü mevzusuyla, yenilikçi bakış açısı, sanat direktörlüğü, görselliği, müzikleri ve PlayStation 5’in teknolojisiyle birlikte uzun soluklu bir cümbüş fırsatı.
PUAN: 90
KÜNYE
- Yayıncı: Sony Interactive Entertainment
- Geliştirici: Kojima Productions
- Çeşit: Aksiyon – Macera
- Platform: PlayStation 5
- Web: store.playstation.com